Het Mokkelengoor is thans een 44 hectare groot natuurgebied. Staatsbosbeheer is de eigenaar van dit niet opengestelde moerasreservaat. Het gebied bestaat uit een verland ven, gelegen in een laagte van het dekzandlandschap. Deze laagte is een pingoruïne uit de laatste ijstijd.
Voordat de Landinrichting Enter tot uitvoering kwam, was het Mokkelengoor een natuurreservaat kleiner dan 10 hectare. Volgens de toen geldende regels was het te klein om als natuurreservaat behouden te blijven. Het Mokkelengoor is echter een unieke plek in het gebied. Er komt daar namelijk voedselarm, kalkhoudend kwelwater naar boven. Hierdoor komen in het Mokkelengoor zeldzame kalk minnende planten voor zoals het Melkviooltje en Moeraskartelblad. Verder kan men ransuilen aantreffen en in het najaar genieten van enorme spreeuwenwolken boven het Mokkelengoor wanneer het schemerig wordt. In het kader van de Doorbraak is het gebied uitgebreid tot 44 hectare.

Meer weten

Pingoruïne

Het Mokkelengoor is een ‘pingoruïne’. Pingoruïnes zijn de overblijfselen van een pingo toen het ijs in de ondergrond smolt.
Een ‘pingo’ ontstond 50.000 jaar geleden. Het grondwater bevroor en zo kon er een ‘ijslens’ in de permafrost ontstaan. Deze ‘ijslens’ duwde de bodem van de toendra omhoog en zo ontstond er een heuvel, een ‘pingo’. Een pingo kon wel 20 m hoog worden. Uiteindelijk werd het klimaat warmer en begon het ijs te smelten. De heuvel scheurde en stortte in. Er ontstond een ringvormige krater die werd opgevuld met smeltwater. Dit meertje kon vervolgens in een warmere tijd weer opgevuld worden met organisch materiaal als gevolg van plantengroei. In de loop der tijd vormde zich uit dit organisch materiaal veen. Later werd dat veen er door de mens uitgehaald om te gebruiken als brandstof. Hierdoor werd de vorm van de pingo’s weer zichtbaar als ronde meertjes in het landschap. In Nederland vinden we pingoruïnes voornamelijk in het noorden (Drenthe) en het oosten van het land. Het Uddelermeer op de Veluwe is een goed voorbeeld van een pingoruïne.

.

Grimberg

De naam van kasteel De Grimberg dateert al uit 1297. Het was een boerderij die tot een forse vesting uitgroeide. De oude toegangspijlers en de naam van de straat herinneren nog aan de voormalige havezate. Het grachtencomplex met een binnen-gracht en een dubbele buiten-gracht is nog redelijk intact. Het ligt verscholen tussen oude beuken en eiken in afwisseling met rododendron en hulst. In het voorjaar zorgen krentenboompjes voor witte linten in het landschap.

Meer weten

Het gebied De Grimberg ontleent zijn naam aan een kasteel dat hier vele eeuwen het landschap bepaalde. Al ten tijde van Karel de Grote lagen rond de Grimbergeres (van oorsprong een stuifwal van de iets verderop stromende Regge) twee hoeven.
Een ervan groeide op die strategische plek uit tot een Motteburcht, een woontoren op een kunstmatige heuvel (bij gebrek aan een natuurlijke berg). Ene heer Grimberg ging in 1141 in het leger van graaf Dirk VI mee op kruistocht. Nadien werd de Motteburcht een heuse havezathe, met meters dikke muren. Op het hoogtepunt, toen een familie van Voorst tot Grimberg eigenaar was, behoorden acht omliggende erven tot het landgoed.

Het project “Follies aan zee” kwam tot stand uit de brainstormsessies van vertegenwoordigers uit de Wierdense kunstwereld en de gemeente Wierden, de zgn. “Kunstlunch”.
Een drietal jaren (2014-2016) is er een ontwerpwedstrijd uitgeschreven onder architectuur-opleidingen. De winnaars kregen een bedrag om hun ontwerp op Het Lageveld te realiseren.
Zo zijn er bij Het Lageveld zes follies verschenen. Follies zijn bijzondere en excentrieke bouwwerken die vooral een lust voor het oog zijn. Ze hebben verder geen functie. Het is alleen bedoeld als decoratie. De constructie en het ontwerp zijn bewust excentriek.
Op het moment dat de veiligheid in het geding komt, bijvoorbeeld door rottend hout, moet de betreffende follie helaas verdwijnen.
Op dit moment sieren nog drie follies het recreatiegebied:
– “Zuid West Wierden” (ZWW) van Sjouke Siersema uit 2015
– “De Spin” van Don Hoppenbrouwer uit 2016
– “In – Out” van Mari Baauw uit 2016 (hij was ook betrokken bij het mozaïek in de Fedor van Kregtentunnel).

.

Schaapskooi Hoge Hexel – Skoap’nskot

Rijksmonument
(schaapskooihogehexel.nl) 

Rond 1800 werd op het Erve Berends in Hoge Hexel een met stro gedekte schaapskooi gebouwd. Kenmerkend aan deze schaapskooi zijn de wanden die aan de buitenzijde met aarde zijn aangevuld. In deze aarden wallen staan de houten schoorpalen die de kapconstructie zijdelings steunen. Op de verdiepte bodem van de schaapskooi werden afgestoken heideplaggen met de mest van de schapen afgewisseld. De plaggen deden dienst als een soort stro. Met deze menging van heideplaggen en mest maakte de boer na de winter de rond het erf liggende schrale akkers op de essen vruchtbaar. Tot 1923 bezat Erve Berends 120 schapen. Na de komst van de kunstmest heeft de schaapskooi zijn functie als potstal verloren.

Meer weten

Deze oude monumentale schaapskooi werd in 2005 door de Stichting Cultureel Erfgoed Hoge Hexel afgebroken en in authentieke stijl herbouwd. Naast het herstel als Rijksmonument, is de schaapskooi ingericht als onbemand toeristisch informatiepunt. Het achterste deel blijft voor de schapen die onlosmakelijk met de schaapskooi verbonden zijn en hier hun onderdak houden. De multifunctionele ruimte is te huur voor vergaderingen en trouwerijen.

Buitenverblijf Den Vossenbosch
Gemeentelijk monument
(www.landgoeddenvossenbosch.nl)

In de tijd dat de textielindustrie floreerde in Twente had vrijwel elke textielfamilie een buitenverblijf. Landgoed Den Vossenbosch was het buitenverblijf van de familie Scholten die het in 1919 lieten bouwen. Het landgoed ligt te midden van bossen en voormalige woeste gronden waar vroeger vermoedelijk veel vossen voorkwamen. De familie Scholten kwam rond het jachtseizoen met andere textielfamilies bij elkaar op het landgoed. Alle ornamenten van het huis werden afgestemd op de omgeving. Zo werden op het toegangshek grote, koperen vossen aangebracht en liet de familie Scholten bijpassende toegangslampen met vossen erop maken.
De parkachtige omgeving met aangelegde lanen is ontworpen en aangelegd door landschapsarchitect Leonard Anthonij Springer (1855-1940). Hij liet de vijver op het landgoed met de hand uitgraven waarna het vrijgekomen zand werd gebruikt om een hogere ligging voor de woning te realiseren. Hierdoor reikte het uitzicht vanaf het landhuis veel verder dan normaal.

Monument Vossenbosch

De eerste bewoners van dit barakkenkamp waren werklozen die n.a.v. het arbeidsverschaffingsbeleid van de Nederlandse regering in de jaren dertig van de 20e eeuw daar te werk werden gesteld t.b.v. de ontginning van het Wierdense Veld. In 1940 werden er Nederlanders gelegerd in het kader van de Nederlandse Arbeids Dienst (NAD) en in 1945 Duitse militairen belast met de verdediging van Wierden. Na de bevrijding kwamen er Franse militairen op doorreis en Canadese soldaten van het Algonquin Regiment (de bevrijders van Wierden).
Vanwege politieke problemen die ontstonden in de nasleep van de onafhankelijkheid van Indonesië werden de KNIL-militairen en hun gezinnen getransporteerd naar Nederland.
Medio mei 1951 kwamen de eerste Ambonezen, zoals ze toen genoemd werden, aan in Wierden. Zij namen intrek in de inmiddels flink opgeknapte barakken van het kamp ‘De Vossenbosch’. De verwachting en belofte was dat hun verblijf hier tijdelijk zou zijn. Hiervan getuigden ook de koffers, die bij elk gezin klaar stonden voor terugkeer naar de Molukken.
Tijdelijk werd echter permanent. Het woonoord Vossenbosch bleef bestaan tot het in 1975 na een gerechtelijke uitspraak werd ontruimd.
De planning is dat op 15 mei 2021 een herinneringsmonument onthuld wordt. Het monument dat herinnert aan het woonoord Vossenbosch is van de hand van ontwerper Okke Weerstand (www.okkeweerstand.nl).

Meer weten

“Op deze plaats was vroeger het Molukse woonoord Vossenbosch en nu herinnert niets daar meer aan”, was de gedachte. Zo ontstond het plan om het herinneringsmonument tot stand te brengen.
De ‘Stichting Monument Vossenbosch’ werd opgericht en ging aan de slag om te komen tot dit monument èn een zgn. educatielijn om de geschiedenis van de Molukse gemeenschap in Wierden levend te houden.
Al werkend aan dit doel kwam al snel het besef dat deze plaats nog veel meer historie in zich verenigt. Voordat het een Moluks woonoord werd, was het een werkkamp van de Nederlandse Arbeidsdienst. Vele jaren daarvoor waren er op deze plaats al bewoners. Daarvan getuigen de bronstijdgrafheuvels die dateren uit de periode 2000 – 800 v. Chr.

op de hoek Oude Zwolseweg en Bruine Hoopsweg.
Archeologisch monument

In Hoge Hexel resteren er nog zo’n vier grafheuvels. Het is een schamel restant van een groot grafveld van enige tientallen grafheuvels, daterend uit 1500-1000 jaar voor Chr.  Het geheel is ten offer gevallen aan de ruilverkaveling. Wat er nog restte, werd door agrarische activiteiten geëgaliseerd.
Gelukkig ligt er nog een klein aantal in het bos bij de manege en in de tuin van het Landgoed Den Vossenbosch. Ook op het landgoed De Barkel liggen enkele grafheuvels.

Meer weten

In de archeologie wordt een dergelijk graf een ‘schachtgraf’ genoemd.

Het lichaam werd met stenen afgedekt. Dit is een ‘steenkistpakking’. Het graf is ca. 1.50 m lang en 0.75 m breed. Er zijn asresten gevonden, maar geen verdere bijgiften.

.

Hexelseweg 52b

Het landgoed en de omgeving bevat veel cultuurhistorische elementen, sterker nog: archeologische plekken die als rijksmonument zijn aangemerkt. Er zijn o.a. grafheuvels uit de IJzertijd en uit de vroege Steentijd. Het landgoed heeft als boerenhoeve een geschiedenis die teruggaat tot de vroege 15e eeuw: 1410.
De oude Bentheimer waterput stamt uit de 17e eeuw. De boerenhoeve was in de vroege Middeleeuwen twee eeuwen lang een kloosterboerderij en later twee eeuwen lang een pachtboerderij van de textielfabrikanten Ten Cate. De familie Boom heeft het in 1906 gekocht van Ten Cate.
Het Rustpunt “Pleisterplaats De Barkel” heeft een informatie-/expositieruimte voor ca. 20 personen, een keuken en een toiletgroep. Buiten zijn er diverse terrasjes. Met de aanwezige multimedia is het mogelijk presentaties en films te bekijken. Ook is er een historische tuin met o.a. oude graansoorten en een reconstructie van grafheuvels uit de Steentijd en IJzertijd.

.

Deze auto- en fietstunnel onder de spoorlijn is genoemd naar onderwijzer en kunstschilder Fedor van Kregten (1871-1937). De tunnel is gebouwd om de bereikbaarheid van het centrum van Wierden te verbeteren met  Wierden Noord.
Twee van zijn kunstwerken, geïnspireerd op het Notterse landschap, zijn terug te zien in de mozaïeken in de tunnel.

Architect Mari Baauw is er fantastisch in geslaagd om met ca. 42.000 tegels (ca. 1400 m2) aan de ene zijde van de tunnel een schilderij van drie koeien langs een waterpartij uit te beelden. Aan de andere zijde staan twee jonge roodbruine kalfjes en een knotwilg. Fedor van Kregten (1871-1937) woonde en werkte een groot deel van zijn leven in de buurtschap Notter bij Wierden. In de stijl van de Haagse School schilderde Fedor van Kregten zijn landschappen, waarin veelvuldig koeien en schapen voorkomen. In de kern Notter/Zuna slingert de Van Kregtenweg door het onveranderde coulisselandschap. Weg en landschap houden de herinnering aan de schilder levend.

Fedor van Kregten

De vader van Fedor van Kregten was de ‘bovenmeester’ van de lagere school in Notter. Fedor zelf was voorbestemd om ook het onderwijs in te gaan, maar koos voor zijn roeping, de kunst.
Fedor van Kregten (autodidact) liet zich inspireren door de natuur. Van Kregten schilderde in de traditie van de Haagse School; hij speelde met het licht. Fedor leefde met de koeien omwille van de kunst. Hij koos het isolement, waardoor hij als schilder niet op waarde is geschat.
Naast landschappen schilderde hij ook portretten.
In 1905 vertrok van Kregten naar Den Haag. Hier schilderde hij Hollandse landschappen en duinlandschappen. Dieren zijn in deze periode minder belangrijk.
In de jaren twintig van de vorige eeuw maakte hij een lange reis naar Marokko en Spanje. Zijn schildertoets veranderde; het licht en beeld werden anders. Hij durfde steeds meer weg te laten.
De laatste jaren van zijn leven was hij eenzaam en ongelukkig, maar zijn schilderijen wonnen aan kracht. Donkere kleuren, verwelkende bloemen, oude en eenzame dieren kenmerken zijn schilderijen dan. Ze laten veel zien van sterfelijkheid en vereenzaming en maken de vergankelijkheid van de dingen nadrukkelijk voelbaar.
In 2008 organiseerde een groep enthousiaste vrijwilligers een unieke expositie over het werk van Fedor van Kregten in het dorp Wierden. De schilderijen werden op verschillende ongebruikelijke locaties in het dorp getoond. In deze tijd kwam er ook een boek uit over de schilder: ‘Fedor van Kregten, Meester der beesten’. Er was een educatief programma voor de basisscholen en kunsthistorici gaven lezingen. De drijvende kracht achter de expositie was Gerrit Wassink. Het boek is geschreven door Han Pape.

.

Aan de Haarboersweg in Hoge Hexel is op het landgoed ‘De Dannenkamp’ een bijzonder stuk nieuwe natuur gerealiseerd. De heer Tilanus transformeert sinds 2004 voormalig grasland en maïsvelden naar nieuwe natuur. Zo’n 3 ha van dit landgoed is ontgrond, verschraald en vernat. Hier groeit nu klokjesgentiaan, parnassia en het duizendguldenkruid.

Bij het bankje aan de rechterzijde van de 3e Lageveldsweg, vindt u toegang tot dit nieuwe, kwetsbare natuurgebied. Verderop ligt een vogelbosje van 1 ha.

De inheemse besdragende struiken en het berken- en grove-dennenbos ontwikkelen zich inmiddels tot een aantrekkelijk gebied. Een prikbosje van 0,5 ha. met sleedoorn en meidoorn zorgt voor veiligheid en voedsel voor veel kleine dieren.

Handen aan het stuur
en geniet
wat de natuur je biedt.

Pedaleer
en merk
dat het nu
versmelt met het weleer.

Rem
en laat je ogen glijen
langs oude boerderijen.

Stop
neem de tijd
die stilstaat
in je op.

Parkeer
het rijwiel op het veer
en draai
met de hand
naar de overkant.

Tunnel
heen en weer
door ‘van Kregten’
je geniet twee keer
dubbel.

Zie
het ritme van de roestkunst
rijmt ‘De Doorbraak’
aan elkaar.

Bemerk
grafheuvels, follies, zomp
oude kerk
en grote klomp.

Fietsend
door veelzijdigheid
in land, water en cultuur
met de handen aan het stuur.

www.generatietuinwierden.nl/

Aan de Akkerwal 2A ligt de Generatietuin (4000 m2). De tuin is ontworpen en wordt in stand gehouden door vrijwilligers. De fruitbomen (oude rassen) zijn in 2013 aangeplant en de paden en verdere beplanting zijn van 2019 en 2020. Door de jonge beplanting is het een tuin die zich nog moet ontwikkelen. Er zijn vasteplantenborders te vinden, een struikenborder met o.a. pluimhortensia’s en ook veel bes- en vruchtdragende bomen en struiken. De Dahliavereniging heeft hier een dahliatuin aangelegd waar men mag plukken. De wilgencirkel is een mooie verstopplek voor kinderen. Een 76 m lange gemengde haag en schapenhek omsluiten het terrein.

Meer weten

Een lange strook wilde bloemen en granen is ingezaaid over de hele lengte van de gasbuis (door de Gasunie) helemaal tot aan de Klumpershoekweg.
De tuin is vrij toegankelijk en over een aantal jaren, wanneer de bomen en struiken tot volle wasdom zijn gekomen, kunnen er uiteenlopende fruitsoorten geplukt worden. Vogels en allerlei kleine dieren vinden hier voedsel, rust- en schuilplaatsen. Zo wordt er regelmatig een groep patrijzen gesignaleerd. Roodborsttapuiten vonden in 2020 een nestplaats in de wilgen.

.

(https://www.dedoorbraak.info/)

De Doorbraak is een nieuwe beek in Twente die de Loolee ten oosten van Almelo verbindt met de Regge. Een omvangrijk project met gevolgen op het gebied van ruimtelijke ordening, landbouw, milieu en recreatie. Deze nieuwe waterloop met een lengte van 13 kilometer tussen Almelo en Ypelo, is aangelegd om de scheiding van waterstromen te realiseren. Het relatief schone water uit het landelijk gebied wordt door de Doorbraak afgevoerd naar de Regge. Ook biedt de beek een extra afvoermogelijkheid voor water bij extreme waterval.
De Doorbraak komt aan zijn naam doordat de nieuwe waterloop door een heuvelrug is gegraven. De Doorbraak loopt middels duikers onder het Twentekanaal door. De nieuwe beek is voorzien van natuurstroken waarover gewandeld kan worden. Door het hoogteverschil in het gebied bevat de doorbraak meerdere vistrappen om de stuwen te kunnen passeren. De Doorbraak is inmiddels begroeid met allerlei planten. Er grazen paarden om de begroeiing kort te houden. Landschap Overijssel onderhoudt het gebied.

.

“de Binnengait”
Kartelaarsdijk 11

Op de plaats waar de oude Hessenweg van Oldenzaal naar Deventer de rivier de Regge kruist, werd aan het einde van de 17e eeuw de schippersherberg de Binnengait gebouwd.
De Regge was de slagader van het Twentse waterwegennet en in 1751 werd de herberg uitgebreid met een (nu zeldzame) langsritschuur. Kooplieden lieten hier hun spullen overslaan van wagen op boot (Enterse zomp) of andersom.
De Binnengait was vele decennia (1750-1850) lang van groot belang voor het economische en sociale leven van de Enterse bevolking en vele Twentenaren.
De oude ophaalbrug tussen Binnengait en Kattelaar is in 2019 nagebouwd met hout dat bij het snoeien van bomen in het Reggedal is vrijgekomen. De nieuwe brug is een exacte kopie van de oude brug. Hij staat wel op een andere plek, ca. 10 meter verderop.

Meer weten

De schippersherberg Binnengait speelde in de achttiende eeuw een belangrijke rol. Het was er een levendige bedoening. In de herberg konden de schippers bijkomen van hun reis over de Regge, waarover goederen per schip aan- en afgevoerd werden. De herberg vormde een belangrijke op- en overslagplaats. Schippers meerden aan in de speciaal daarvoor aangelegde haven, karren reden af en aan voor verder transport. Goederen werden opgeslagen in een pakhuis, dat er nog steeds staat, evenals erve Binnengait. Pakhuis, haven, kraan, tolbrug, stal voor paarden en een pleisterplaats voor schippers brachten veel geld in het laatje van de herberg.

.

Huis Kattelaar

Het huis Cattelaar staat al vermeld in 1382 in de leenregisters van de bisschop van Utrecht. De naam Kattelaar, Catteler, Cartelaar en Cattelaar wordt wisselend gebruikt.
Alleen het ‘bouwhuis’ is nog overgebleven en dit is het oudste pand van Enter (1690).
Meer dan tweehonderd jaar geleden bewoonden de zussen Borgerink de havezate Kattelaar. De pleisterplaats ‘Binnengait’ aan de Regge bracht Swanida Borgerink (1716) en Gerhardina Borgerink (1715) veel geld op. Zij waren verzekerd van een regelmatig inkomen uit de goederenoverslag en de tolheffingen. De vrouwen dreigden hun handel kwijt te raken toen er plannen kwamen om een kanaal (de Twickelervaart) te graven.
De zussen wilden koste wat kost voorkomen dat het nieuwe kanaal een kilometer verderop gegraven werd. Zij lieten ’s nachts de vaart weer dicht gooien, die overdag gegraven was. Naast deze ‘insmijtingen’ werden ’s nachts de sluizen opengezet, zodat het land overstroomde en de graafwerkzaamheden noodgedwongen gestaakt moesten worden. Er ontstond een chaos. De dames Borgerink verloren de strijd en de nieuwe Twickelervaart werd uiteindelijk in 1777 voltooid.

Meer weten

Het huis Kattelaar had zes ‘vuursteden’ (grote schoorstenen). Daarmee was het een grote havezate, groter dan kasteel Oosterhof uit Rijssen, dat nog steeds bestaat. Van Kattelaar zijn nauwelijks nog sporen en afbeeldingen te vinden.

Regge en Reggedal

De rivier de Regge begint bij landgoed Westerflier ten zuidwesten van Diepenheim en bestaat uit de Boven Regge (Diepenheim-Rijssen), de Midden-Regge (Rijssen-Hellendoorn) en de Beneden-Regge (Hellendoorn-Ommen). De rivier mondt bij Ommen uit in de Vecht. Uniek voor ons land is dat deze rivier begint en eindigt in Nederland.
De Regge is een regenrivier die vroeger al het water opving van het gewest Twente. Door de Regge had Twente een belangrijke verbinding met de Hanzesteden Zwolle en Kampen. In de vorige eeuw werd de rivier sterk gekanaliseerd, maar de laatste 10 jaar is het waterschap bezig de rivier weer zoveel mogelijk in de oorspronkelijke vorm terug te brengen en klimaatbestendig te maken.
Zo heeft het waterschap Vechtstromen in het Enterse Reggedal met verschillende partners aan een meer natuurlijke inrichting van 11,5 km van de Regge gewerkt. Door extra waterinlaatpunten vanuit het Twentekanaal stroomt er zomers 4x meer water door de Regge. Daarnaast is de bodem van de Regge verhoogd, dat heet verontdieping. Er is een smalle zomergeul gemaakt met een breed winterbed. Dit moet ervoor zorgen dat enerzijds de verdroging wordt verminderd in tijden van droogte en anderzijds bij grote neerslag zoveel mogelijk water in het gebied kan worden opgeslagen. Dit watergedeelte (44 ha) wordt beheerd door het waterschap Vechtstromen.

.

Brugwachtershuisje/
Tolhuisje
Enterweg 29

Rijksmonument

Het brugwachtershuisje staat ingeklemd tussen de Enterweg en de Regge.
Op deze plek werden in vorige eeuwen bij laag water de Enterse zompen uit- en ingeladen.
In 1818 wordt Enter bij de gemeente Wierden gevoegd. Er ontstond behoefte aan een goede verbinding tussen de twee dorpen. In 1857 was de Enterweg gereed. De gemeente wilde echter de investering terugverdienen en ging tol heffen.
De tarieven waren in het jaar 1870:

• rij – of voertuigen met 4 wielen 10 cent
• rij – of voertuigen met 2 wielen 8 cent
• een paard 5 cent
• een koe 1 cent
• een schaap 1 cent
• een kudde schapen van meer dan 50 stuks, 50 cent

Om de zaak compleet te maken bouwt de gemeente in het jaar 1859 een ophaalbrug over de Regge bij het erve Exoo. Bij deze nieuwe brug wordt in 1902 een huisje gebouwd voor de tolgaarder die ook de brug moet bedienen.

Meer weten

In mei 1940 werd de ophaalbrug opgeblazen door Nederlandse soldaten om de Duitse opmars te vertragen. Hierbij wordt ook het tolhuis zwaar beschadigd. De tol, die inmiddels één van de laatste was in Twente, is toen opgeheven. De huidige vaste brug dateert dus van na de oorlog.
De familie Stegeman, die aan het begin van de twintigste eeuw het tolhuis bewoonde, heeft als bijnaam nog steeds ’n Tol’.

.

Bi’j de Regge
Kloosterhoeksweg 15
(https://www.dewijnmakers.nl/)

De wijngaard is 2,25 hectare groot en bevat ca. 9000 wijnstokken van 12 jaar oud. Duurzaamheid, innovatie en kwaliteit zijn de pijlers van deze wijngaard. De wijnmakers gebruiken vooral nieuwe technieken en middelen om de druivenstokken gezond te houden en te bemesten.
Op de grootste internationale wijnkeuring in Wenen in 2020 behaalden de wijnmakers een gouden en zilveren medaille.

Meer weten

De basis van de wijngaard is de bodem. Groenbemesters in de paden zorgen ervoor dat de juiste insecten aangetrokken worden, en dat essentiële stoffen als bijvoorbeeld stikstof uit de lucht wordt gebonden. Deze stoffen komen na het maaien van de groenbemester vrij en komen beschikbaar voor de planten. Onder de stokken wordt Bokashi gestrooid om onkruiden tegen te gaan en om de bodem te voeden.
De druivenrassen in de wijngaard zijn rassen die minder gevoelig zijn voor ziektes. Rassen als Solaris en Regent, maar ook Cabernet Blanc, Cabernet Cortis en Pinot Gris.
Door de wijngaard open en luchtig te houden krijgen de ziektes en schimmels geen kans om zich te ontwikkelen. Een uitgekiende bemesting van het blad zorgt ervoor dat de plant sterk en gezond blijft om goede rijpe druiven te kunnen oogsten. Rijpe druiven zijn essentieel voor een goede kwaliteit wijn.

Bijenstal

Voor de druivenstokken doen de bijen op zich niet zoveel. De druif is namelijk een zelfbestuiver, maar voor de wijngaard in zijn geheel is het wat anders. In de paden van de wijngaard groeien groenbemesters. De bijen bevruchten deze planten, die zaden aanmaken en daardoor gaan er weer meer groenbemesters groeien. Hoe meer groenbemester, hoe beter voor de bodem. De planten in dit mengsel zijn Alexandrijnse Klaver, Esparcette, Inkarnaatklaver, Perzische Klaver, Rode Klaver, Luzerne Klaver, Wikken, Bijenmengsel en Kruidenmengsel.

.

d’Oale Schöppe op Erve ’t Schot
Gemeentelijk monument aan de Grimbergerweg 3.

Tussen de bomen staat al vanaf het einde van de 15e eeuw een schutstal. De schutstal stamt uit de Marketijd (1300-1850). Het grondgebied van de Marke was eigendom van de bezitters van de boerderijen. Zij hadden er elk een vastgesteld aandeel in en reguleerden gezamenlijk het beheer en gebruik van de gemeenschappelijke weidegronden. Zo waren er, toen ook al, afspraken over het aantal stuks vee dat elke boer mocht houden. Dit om overbegrazing te voorkomen.
Vee dat op de grond van Marke Notter-Zuna werd aangetroffen, maar er niet thuishoorde werd in deze stal geschut (vastgehouden). Dat verklaart de naam ‘Schutstal’. Zo zat het vee van elders hier tijdelijk opgesloten. Tegen betaling van een boete kon de eigenaar zijn dier weer ophalen.

Meer weten

In 1690 is begonnen met de bouw van de schuur. In de jaren 90 van de vorige eeuw was de schuur in slechte staat vervallen. In 1999 is het initiatief genomen om de schuur te restaureren. De schuur is gebouwd op rechthoekige grondslag en is voorzien van een schilddak. Dit dak is aan de bovenzijde bedekt met riet en aan de onderzijde met pannen. Aan de boerderijzijde zijn in de langs-gevel twee uitbouwen gerealiseerd onder flauw hellend doorgetrokken dakvlakken. De schuur, met oorspronkelijke gebinten, is onderverdeeld in een stalgedeelte en hooiopslag, ieder met eigen entree. In de uitbouw op de gevelhoek bevindt zich het klompenhok.

.

Wagenmakerij Langenhof

(wagenmakerijlangenhof.nl)

Aan de rand van buurtschap De Huurne ligt de voor ons land uniek bewaard gebleven Wagenmakerij Langenhof. Vanaf 1917 maakte Jan Langenhof eerst samen met zijn werknemers en later ook met zijn zoon Freek vele boerenwagens, kiepkarren, kruiwagens, ploegen enz.
Nadat er rond 1960 geen vraag meer was naar de houten boerenwagens, werd de wagenmakerij als werkplaats gesloten. Gelukkig bleven de originele machines, veel gereedschap en de authentieke klinkervloer behouden. Indrukwekkend is het aanzetten van de oude machines (en zelfs de wasmachine), die via platte riemen worden aangedreven door de stationair motor. Zo kan men hier nu de tijd van toen beleven.

Meer weten

In de ‘Holtloze’ achter de wagenmakerij wordt het verhaal van de wagenmaker verteld met foto’s, schaalmodellen en een heuse kiepkar. Op een boekenplank liggen vele boeken over wagenmakerijen als naslagwerk. Onder het genot van een kopje koffie, thee of frisdrank kunnen bezoekers op een televisiescherm zien hoe een houten wiel tegenwoordig wordt gemaakt. Ook is het verhaal te zien hoe in 1932 een vliegtuig werd gemaakt bij Langenhof.
.

Kerktoren Dorpskerk
Rijksmonument

De historische kerktoren dateert uit eind 15e eeuw. De toren maakt nu deel uit van de Nederlands Hervormde Dorpskerk, maar aanvankelijk stond hier een katholieke kerk.

De toren bestaat uit drie vierkante geledingen, bekroond door een achtkantige ingesnoerde spits voorzien van galmgaten in de derde geleding.

Meer weten

Bovenin de toren staat een klokkenstoel met klok van G. van Wou. De diameter van de klok is 97,5 cm. met in gotische minuskels: Jhesus . Maria . Johannes . Gherardus . de . Wou. me. fecit. Anno. DM.M.CCCC.XCV. Dit betekent: Jezus Maria Johannes Geert van Wau heeft mij gemaakt in het jaar onzes Heeren 1495.

.

Robinia pseudoacacia ‘Tortuosa’

Deze acacia (Robinia pseudoacacia ‘Tortuosa’) markeert de plek waar Wierden is ontstaan. De boom is rond 1830 geplant. Hij heeft nu een omtrek van ruim 4.50 m en een hoogte van 14 m. Aan de driesprong vlakbij deze boom heeft Wierden zijn ontstaan te danken.
Komende vanuit Almelo kon men in het dorp ‘Wederden’, de middeleeuwse naam voor Wierden, twee richtingen kiezen: naar het westen via Rijssen naar de Hanzestad Deventer of langs de noordelijke route naar Zwolle en Kampen via Heggele (Hoge Hexel).
Bij de driesprong werd een kerk gebouwd en een herberg. De heer van Almelo mocht er tol heffen. De tolboom stond ter hoogte van het ‘Schottenhuys’, de voormalige Wierdense herberg ongeveer op de plek van huisnummer 9 aan het Burg. J.C. v.d. Bergplein.

Meer weten

Achter het ‘Schottenhuys’ (ongeveer in het midden van de ‘Tolgaarde’) heeft een belangrijke boerderij gestaan. In 1439 wordt de boerderij ‘Hof te Wyerden’ genoemd en in 1475 veranderde het in ‘De Meijer to Wederden’, een leengoed van keizer Karel V, in leen bij de heer van Almelo.
Aangenomen kan worden dat de schout in het Schottenhuys de wereldlijke macht uitoefende in het richterambt Kedingen. De meijer was ook gezagsdrager, maar dan van de heer van Huis Almelo, die binnen het richterambt veel bezittingen had.
Het Schottenhuys was al in 1672 bekend als pleisterplaats voor krijgslieden en voor reizigers die hier tol moesten betalen. De bewoner van het Schottenhuys stond bekend als ‘des graven tolgaarder’. Dit is de persoon die de tol int voor in dit geval de heer van Almelo.
Rond 1700 heet de bewoner ‘scholte’ (schout). Het Schottenhuys zal dus een verbastering zijn van het ‘huis van de schout’.

.

Pompgebouw Nijverdalsestraat 88

Rijksmonument

In opdracht van de gemeente Almelo werd in 1893 dit pompgebouw gebouwd naar ontwerp van de ir. H.P.N. Halbertsma in een vrij traditionele baksteenarchitectuur met eclectische elementen (elementen uit eerdere bouwstijlen).
Na 1992 heeft het fraaie gebouw jarenlang leeggestaan en raakte het jaar na jaar verder in verval. In 2006 vatte een werkgroep van enthousiaste inwoners het plan op om het gebouw nieuw leven in te blazen. Toen in 2008 echter de financiële crisis uitbrak, strandde de plannenmakerij op het ontbreken van het benodigde geld.
De eigenaar, waterbedrijf Vitens, zette het openbaar te koop.
Het pand kwam in particuliere handen en werd door de nieuwe eigenaar prachtig gerestaureerd. Het is nu een fraai voorbeeld van hoe men een oud pand in ere kan laten en tegelijk kan aanpassen aan de moderne tijd.

Meer weten

Architectuur pompgebouw

Eén bouwlaag is opgetrokken vanuit een rechthoekige plattegrond in rode baksteen en heeft een zadeldak met bouletpannen. De verlenging van het pompgebouw, afgesloten door een plat dak, valt niet onder de bescherming. De eindgevels eindigen in een top onder een zandstenen afdekplaat. Vanaf de zandstenen aanzetstukken loopt langs de gevelrand een klimmend zandstenen keperboogfries. De vensters hebben stalen kozijnen en doorlopende granieten onderdorpels. De voorgevel heeft een naar voren springende centrale entreepartij bestaande uit een dubbele houten deur met cassettes binnen een bakstenen omlijsting met natuurstenen blokken. Boven de deur, binnen de omlijsting bevindt zich een terugliggend bovenlicht.
Hierboven zijn twee vierruits vensters. Aan weerszijden van de ingangspartij zijn twee tweeruits vensters. De zijgevels bevatten vijf vierruits vensters.

Interieur

Het interieur van het pompgebouw is nog geheel intact: kap met stalen spanten, met geglazuurde baksteen beklede wanden, stalen binnendeuren met glas-in-lood bovenlichten in een rondboogportaal, origineel stalen hang- en sluitwerk. De oorspronkelijke pompinstallatie is in 1950 vervangen door nieuwe centrifugaalpompen, met uitzondering van de luchtketel uit 1928 direct naast de entree.

Oude Zwolseweg, vogelbosje
waterwingebied Hoge Hexel

In dit unieke gebied bevindt zich een kostbare bodemschat. Jaarlijks pompt Vitens ca. 2,5 miljoen kubieke meter water op uit de bodem van dit ruim 17 hectare grote gebied. Vitens beheert het waterwingebied Hoge Hexel als natuurgebied. Natuur is namelijk niet alleen mooi, het biedt ook een goede garantie dat er geen vreemde stoffen in het grondwater terecht komen. Het waterwingebied Hoge Hexel is met zijn bossen, struikgewas, graslanden, heide en ecologische akker zeer afwisselend. Op een diepte van 16 tot 50 meter zit het grondwater.

Meer weten

Ecologisch beheer

De naaldbossen maken geleidelijk plaats voor loofbos. Zomereik, berk, lijsterbes, hulst en braam krijgen de ruimte. Het dichtgegroeide heideveldje is hersteld. Bij het maaien van de graslanden blijven stroken gras staan voor insecten en vogels die hier beschutting en voedsel vinden. Ieder jaar wordt er een ecologische akker ingezaaid met graan en nectarbloemen. Er is een vijver aangelegd en langs de spoelwatersloot zijn flauwe taluds gemaakt. De natuur is hierdoor gevarieerder en de bodem rijker, wat een bron is voor goed drinkwater.
Overal langs de paden staat informatie over vogels die in het gebied voorkomen.